Święcenia

i jak żywe kamienie budujcie się w duchowy dom, aby być świętym kapłaństwem, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa. (1 Piotra 2:5)

„Święcenia kapłańskie są sakramentem, przez który misja powierzona przez Chrystusa apostołom jest realizowana w Kościele aż do końca czasów… Obejmuje trzy stopnie święceń: episkopat, prezbiterat i diakonat” (KKK 1536). Diakoni, kapłani i biskupi są niezbędni dla Kościoła katolickiego, ponieważ wierzymy, że kontynuują dzieło rozpoczęte przez apostołów.

Od początku posługa święceń była udzielana i sprawowana w trzech stopniach: biskupów, prezbiterów i diakonów. Posługi udzielane przez święcenia są niezastąpione dla organicznej struktury Kościoła: bez biskupa, prezbiterów i diakonów nie można mówić o Kościele. (KKK 1593)

Wyświęcenie jest obrzędem udzielania sakramentu święceń. Biskup udziela sakramentu święceń przez nałożenie rąk, które daje człowiekowi łaskę i duchową moc sprawowania sakramentów Kościoła.

Sakrament święceń udzielany jest przez nałożenie rąk, po którym następuje uroczysta modlitwa konsekracji, w której prosi się Boga o udzielenie wyświęconym łask Ducha Świętego wymaganych do jego posługi. Wyświęcenie nadaje niezatarty charakter sakramentalny. (KKK 1597)

Kto otrzymuje święcenia kapłańskie?

Kościół udziela sakramentu święceń tylko mężczyznom ochrzczonym (viri), których zdatność do pełnienia posługi została należycie uznana. Tylko władza kościelna ma obowiązek i prawo powołać kogoś do przyjęcia sakramentu święceń. (KKK 1598) W Kościele łacińskim sakrament święceń prezbiteratu jest zwykle udzielany tylko kandydatom, którzy są gotowi do dobrowolnego przyjęcia celibatu i publicznie wyrażają zamiar pozostania w celibacie z miłości do Królestwa Bożego i służby ludziom. (KKK 1599)

Sobór Watykański II przypomina nam, że misja duchownych wyświęconych, choć wyjątkowa, jest powiązana z misją wiernych świeckich:

Choć różnią się od siebie istotą, a nie tylko stopniem, kapłaństwo powszechne wiernych i kapłaństwo służebne lub hierarchiczne są jednak ze sobą powiązane: każde z nich na swój sposób jest uczestnictwem w jedynym kapłaństwie Chrystusa. Kapłan służebny, korzystając ze świętej władzy, naucza i rządzi ludem kapłańskim; działając w osobie Chrystusa, uobecnia ofiarę eucharystyczną i składa ją Bogu w imieniu całego ludu. Ale wierni na mocy swego królewskiego kapłaństwa przyłączają się do ofiarowania Eucharystii. Tak samo sprawują to kapłaństwo w przyjmowaniu sakramentów, w modlitwie i dziękczynieniu, w świadectwie świętego życia oraz przez samozaparcie i czynną miłość. (Lumen Gentium 10)