Namaszczenie chorych

W Kościele katolickim Ostatnie Namaszczenie lub Ostatnie Namaszczenie jest namaszczeniem w chwili śmierci. Od Soboru Watykańskiego II sakrament ten nazywa się obecnie Namaszczeniem Chorych i został poszerzony, aby oferować uzdrowienie i pocieszenie w chwilach choroby, która może nie prowadzić do natychmiastowej śmierci. Mówiąc o szerszej realizacji tego sakramentu, papież Paweł VI opowiadał się za „szerszą dostępnością sakramentu i rozszerzeniem go – w rozsądnych granicach – nawet poza przypadki śmiertelnej choroby”. W przeciwieństwie do tradycyjnego rozumienia Ostatnich Rytuałów, sakrament namaszczenie chorych powinno być udzielane podczas celebracji wspólnotowej Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza, że namaszczanie chorych powinno być „wspomagane przez pasterza i całą wspólnotę kościelną, która jest zaproszona do otoczenia chorych w szczególny sposób przez ich modlitwę i braterską troskę” (1516). „Podobnie jak wszystkie sakramenty, namaszczenie chorych jest celebracją liturgiczną i wspólnotową… Wypada sprawować je w Eucharystii” (1517).

Uzdrowienie, które następuje w tym sakramencie namaszczenia, niekoniecznie jest uzdrowieniem fizycznym. Chociaż wierzymy, że fizyczne uzdrowienie może nastąpić dzięki wielkiej mocy Bożej, łaska, która jest przekazywana przez ten szczególny sakrament, jest przypomnieniem wiecznej obecności Boga w naszym ludzkim cierpieniu. Kiedy kapłan błogosławi olej namaszczenia, prosi Boga, aby „zesłał moc Twego Ducha Świętego, Pocieszyciela, do tego drogocennego oleju. Uczyń ten olej lekarstwem dla wszystkich, którzy są nim namaszczeni; uzdrów ich na ciele, na duszy w duchu i wybaw ich od wszelkiego ucisku” (Duszpasterska opieka nad chorymi, nr 123). „Sprawowanie namaszczenia chorych polega zasadniczo na namaszczeniu czoła i rąk chorego (w rycie rzymskim) lub innych części ciała (w rycie wschodnim), przy czym namaszczeniu towarzyszy liturgia modlitwa celebransa prosząca o szczególną łaskę tego sakramentu” (KKK 1531).